(...) De deur van Lisas kamer stond open; ik zag dat van haar bureau de bovenste la was uitgetrokken. Ik liep aarzelend haar kamer in; ik snuffelde niet graag in haar spullen. Haar portefeuille lag open op het bureaublad. Er zat geen geld meer in; niet in het voorste vakje, niet in de achtervakken. Na een bizarre achtervolging in een sneeuwstorm komt een toneelschrijver, oog in oog met zijn dochter, zichzelf tegen. Terwijl hij zich herinnert hoe hij dit kind in zijn eentje heeft opgevoed en beseft dat hij straks alleen achter zal blijven, raakt hij in paniek. In een bijna bruuske afwisseling van taferelen wordt de held als het ware dubbel belicht, en krijgt zijn avontuur de smaak van het absurde. Witte duinen is een vermetele poging om in fictie te doorgronden wat in de realiteit niet te doorgronden valt. De pers over eerder werk van de auteur: Job Creyghton schreef een beklemmende roman over een man die in het reine probeert te komen met zijn verleden, maar hier niet de kans toe
