Uilenspiegel is ongeveer vijf eeuwen oud. Door de jaren heen hebben heel wat mensen zich met hem beziggehouden: schrijvers, componisten, illustratoren, drukkers, regisseur, lezers en vertellers. De Uilen spiegelverhalen bieden immers uitgelezen vertelstof voor jong en jong. Er werd om gelachen, gegrijnsd en geknarsetand. We kunnen het ons nu niet voorstellen, maar voorstellen, maar in de late middeleeuwen werd Uilenspiegel als opruidend en zelfs als gevaarlijk beschouwd, precies omwille van zijn spottende en kritische toon, zijn gevatheid en listig woordenspel. Uilenspiegel spreekt immers een natuurlijke, volkse taal en neemt geen blad voor de mond. Hij is behendig, sympatiek, brutaal, maar ook weerzinwekkend. Hij gaat vlot om met bisschoppen en pastoors, met koningen, hertogen en graven, met geleerden en kooplieden. Hij is knecht bij bakkers, smeden en kleermakers en hij treedt zelfs op als dokter, schilder en soldaat. Dat ook gewone mensen het mikpunt werden van zijn schelmenstreken,
