Een zwijgen Er waren anderen, veel anderen, mevrouw, die net als u op laatste kamers woonden. Een gang vol woorden, en ze gingen in en uit. Dit was uw kamer. Zicht op het park. In plastic tassen bewaarde u muziek, daar was een groot, welluidend zwijgen over de liefde en het leven. U koesterde, mevrouw, u die geen moeder was, foto’s van kinderen, twee kinderen, spoorloos, die uit een krant of tijdschrift tot u zwegen. En in uw stoel, mevrouw, daar zaten beertjes, en u zei welterusten, ’s avonds laat, in uw kamer aan het stille park, in uw groot, welluidend zwijgen. De pers over eerder werk: ‘Tedere, kleine herinneringen […]. Kalme, fluisterende taal.’ Trouw ‘Gedichten om bij je te hebben.’ Limburgs Dagblad ‘Subtiele en bij vlagen zeer ontroerende bundel.’ **** Het Parool ‘Herkenbaar, met een helder oog voor het juiste detail.’ Vrij Nederland
