Van de Vendels nieuwe dichtbundel brengt net als de vorige twee het leven van jonge mensen in kaart, al zijn de lezers tot wie hij zich richt inmiddels wat ouder. Zijn dichterschap heeft zich inmiddels onmiskenbaar verder ontwikkeld. In de bundel vinden we gedichten over sport: 'Badmintonners springen in het rond als onervaren vaders die een zeurend zoontje om de oren willen meppen...' Over dat wat wij op schilderijen herkennen: 'Oogopslag en ruggengraat - dat kleedt de edeljongen. Ach ja, met goud en kruis en broekklep wordt hij zacht de toekomst ingedwongen...' En natuurlijk over de liefde en de pijn: 'Jij staat aan in mij als een lamp als een sirene...' Waarbij dat alles samenkomt in de wens het leven van alle, alle kanten te kunnen bezien: 'Kon het zo maar, leven: even leunen uit het raam van nummer vier, zes, acht, tien, twaalf, zestien, tweeëntwintig...' "Van de Vendels poëzie is een tikje filosofisch, bevat weemoed en humor, en heeft soms verrassend originele beelden. En dat
