De vraag ¿wie we eigenlijk zijn¿ is actueel, omdat onze identiteit niet meer vanzelfsprekend is. Wij zijn eindig in tijd en ruimte, en door tijd en cultuur geconditioneerd. Voor zover we een identiteit hebben, ervaren we deze als beperkt, veranderlijk, gefragmenteerd en gevirtualiseerd. Wat blijft er van ons over? Toch hebben we het besef dat wij als zelf-zijn niet volledig opgaan in de wereld van beperkte en vluchtige verschijnselen. Hoe zijn beide typen van zelfervaring met elkaar te rijmen? Dit was het onderwerp van een symposium waarin vooral de oude Upanishaden en de Advaita Vedânta aan het woord kwamen. In deze traditie wordt zowel de betrekkelijkheid als de absoluutheid van het zelf-zijn, zowel de differentie als het een-zijn, geradicaliseerd, waardoor beide in een 'non-dualiteit' (a-dvaita) bij elkaar komen. 'Ik ben niet dit en niet dat' en toch: 'ik ben dat', 'ik ben jij', 'ik ben het zelf van alles'. Opvallend is hierbij de eenheid van theorie en
