Hugo de Vroom treedt met deze poëziebundel in de voetsporen van schrijvers en dichters die reisden door Europa. Op het ritme van de trein – zijn manier van reizen – belicht hij in fraaie en weemoedig stemmende verzen de gebeurtenissen die hem ertoe brachten Europa voorlopig (?) vaarwel te zeggen. —Ik voel mij meer muzikant dan dichter: ik luister naar de muziek van het leven, om er vervolgens over te schrijven. De rustgevende cadans van een trein is de volmaakte omgeving voor mij: ik kan tot in het diepste van mijn ziel reiken en me concentreren op dat wat er werkelijk toe doet… —De essentie (en de schoonheid) van het leven ligt verborgen in de spontane ontmoetingen die je elke dag opnieuw kunt hebben. Het leven is één lange reis met veel ontmoetingen, en de laatste is die met de dood. Reizen is een geconcentreerde vorm van leven, en bij de vele ontmoetingen hoort veelvuldig afscheid nemen. Afscheid en ontmoeting, dood en leven, ze zijn onlosmakelijk met elkaar
