Sune is bijzonder, maar dat vindt alleen de woerd. En Saimi, op wie hij stiekem een oogje heeft. Mocht hij werk en geld hebben, dan zou hij met haar kunnen trouwen. Misschien. De Pojkarna vinden hem achterlijk en voor zijn vader en voor Ida, zijn zus, is Sune een blok aan het been. Tot Borr in de zomer naar de camping komt en Sune zijn leven redt. Zo zou je het wel kunnen stellen. Alles wordt anders, hij versiert zelfs een baantje in het Botenhuis. En zo had het moeten blijven… ‘Van al mijn personages is Sune ongetwijfeld de meest wijze,degene die me het vaakst heeft ontroerd.’ Gerda Van Erkel
