Vanuit het alledaagse bestaan kijkt Ina van der Beek om naar datgene wat ooit was. Haar gedichten geven uiting aan gevoelens van heimwee, afscheid en gemis. Gelukkig blijft de dichteres niet steken in zelfbeklag of hopeloosheid –steeds wijst zij een weg die hoger leidt. Natuurlijk mag een mens omzien naar vroeger en leren van het verleden. Maar voor wie leeft uit vertrouwen, is er een heden om van te genieten en een toekomst om je vol verlangen naar uit te strekken.</br></br>Ik strek me uit</br>naar uw liefde</br>als een plant</br>naar het licht</br>"k Vrees niet langer</br>het duister</br>als "k mijn hart</br>op U richt</br></br>Ik strek me uit</br>naar uw warmte</br>als een bloem</br>naar de zon</br>Want de nacht zal</br>voorbij gaan</br>waar uw licht</br>overwon</br></br>
