Wat de kraan ook had opgehoest, dit was geen water. Het was smerig rood, de kleur van roest. De kranen sputterden nog eens en braakten weer een portie van het dikke stroperige goedje uit. Het sprong op van de bodem van het bad en spatte tegen de zijkanten. Isabel begon een beetje misselijk te worden. Voor de kranen een derde portie van - wat het ook was - konden afleveren, greep ze ze beet en draaide ze allebei helemaal dicht. Ze voelde de buizen nog even naschokken in haar handen, maar toen wat het voorbij. Het sidderen hield op. De rest van de vloeistof werd weer opgeslokt door het leidingennet. Maar het was nog niet voorbij. De bodem van het bad was bedekt met een laagje vloeistof, dat nu onwillig in de richting gleed van de afvoer die alles gretig opslokte. Isabel keek nog eens goed. Werd ze nu gek, of zat er echt iets in die afvoer? Isabel was ervan overtuigd dat ze de stop erin had gedrukt maar nu zat hij er maar half in zodat ze in de afvoer kon kijken. En daar zat iets. Het lee
