In zijn vorige bundel, het met de Jan Camperstprijs bekroonde en voor de VSB Poëzieprijs genomineerde 'Atlantis', voorzag Lloyd Haft een aantal gedichten van een Engelstalige versie. Zo werden de ervaringen in zijn adoptie vaderland, Nederland, in twee talen belicht: die van de volwassenen en die van het in Amerika geboren en sindsdien steeds nog meegedragen kind. In feite bleek zijn Engels inmiddels evenals het Afrikaans van Elisabeth Eybers een sterk naar het Nederlands luisterende tussentaal te zijn geworden. In deze nieuwe bundel zijn alle gedichten tweetalig. Haft schrijft ditmaal bovendien in een klassieke vorm die de grenzen van taal en tijd te boven gaat: het sonnet. Deze bundel heeft dan ook een klassieke titel: het Griekse woord voor 'mens', waarmee tegelijk het onderwerp van deze gedichten is aangegeven. Telkens weer gaat het erom of de mens, hier gesymboliseerd door het lichaam (de vorm), binnen de gegeven spanne van 120 jaren en 14 dichtregels tot een gerijmd geheel zal
