Voor een samenleving die niet meer in maakbaarheid gelooft, wordt er in Nederland ongelofelijk veel gemaakt. Sinds de jaren zestig zijn er niet meer zulke grote projecten ondernomen als de Hogesnelheidslijn, de uitbreiding van het rijkswegennet, de aanleg van nieuwe railsystemen, metrolijnen, de Schipholuitbreiding, de kustlocatie en de Ecologische Hoofdstructuur. Alleen al de kwantiteit van de geplande infrastructuur maakt duidelijk dat de inrichting, de beleving en het gebruik van Nederland sterk zullen veranderen in de komende decennia. Het onderwerp van dit essay zijn de snelwegen, de auto en het verkeer, maar niet als geïsoleerde fenomenen; het gaat hier vooral om de manieren waarop het netwerk van snelwegen in het verleden aanknopingspunt is geweest voor nieuwe vormen van architectuur en stedelijkheid, en hoe ook de nieuwe golf van infrastructuur in de toekomst zou kunnen functioneren "als interactieve structuur in de gramatica van stedebouw".
