De titels van haar voorgaande bundels <i>Dat was dat </i>(2008) en <i>Wissen </i>(2011) suggereren dat Anneke Claus gedichten schrijft om afscheid te nemen, op te ruimen, af te sluiten. In haar nieuwe bundel, waar ze vijf jaar lang op broedde, begraaft ze een hele stoet mannen die in haar leven een rol spelen of hebben gespeeld en legt ze uiteindelijk ook zichzelf onder de zoden. Soms wordt het leven hemelhoog juichend gevierd, in andere gedichten wordt er minutieus verslag gedaan van de moeizame zoektocht naar liefde en acceptatie. Dat er tijdens dit défilé van kleine grafmonumenten gelachen mag worden, is bij zoveel pech mooi meegenomen.
