Minimale taferelen vol dagelijks jolijt, dat lijkt één van de rode draden in "laat[avond]taal" te zijn. Lijkt, want in deze bundel van David Troch weet je het nooit. De dichter toont een vreemde voorliefde voor woorden als 'geen' en 'niet'. Alsof hij in een welles-nietesspelletje is verwikkeld met alles dat hem omringt en het bestaan ervan wenst te ontkennen; er is geen wereld luidt het dan ook in één van de gedichten uit de afsluitende cyclus ... zij zo. Wereld of niet, laat[avond]taal is bevolkt door oude mensen, dorpscafés, zakdoeken, ontbijttafels, slaapkamers, kerkhoven, dure auto's en een Hollywoodactrice die bij de dichter in bed belandt. David Troch (Bonheiden, 1977) heeft wel eens een hekel aan hoofdletters; won o.a. de Herman de Coninckprijs 2013 voor het Beste Gedicht, de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd, de Jules van Campenhoutprijs voor poëzie en de Gerard Vermeerschprijs voor monologen; publiceerde o.a. in "Snoecks", "Het Liegend Konijn", "Poëziekrant", "De
