In Bochtige Wegen verschijnt het verrassende mensbeeld dat de neurobiologie ons steeds dwingender voorhoudt, maar dat, ondanks het groeiende feitenmateriaal, zowel binnen vakkringen als binnen het bredere publiek, nog nauwelijks aandacht weet te winnen. Waarom niet? Waarschijnlijk omdat de boodschap ons niet kan bekoren:"Wij zijn geen wie, wij zijn een wat. Wij zijn geen ik, wij zijn een dat.", stelt Van Riemsdijk. De weerzin tegenover ironische beweringen van deze soort is begrijpelijk, want in het licht van de recente kennis blijft weinig ruimte voor het klassieke en gekoesterde beeld van de mens als een centraal bestuurde eenheid, als een organisme dat het eigen leven van bovenaf, vanuit een vast punt - een 'Ik' - zou besturen. Het nieuwe beeld confronteert ons met de mens als een puur biologisch, complex, gespreid, zich automatisch organiserend, reorganiserend, programmerend en herprogrammerend systeem. Een systeem dat tastend en zwervend, onderweg blijft naar volgende posities
