'Aan het eind sterft zij en blijft hij eenzaam achter, al was hij eigenlijk al jaren voor haar dood, voor Emilia's dood, eenzaam. Laten we aannemen dat zij Emilia heet of heette en dat hij Julio heet, heette en altijd zal heten. Julio en Emilia. Aan het eind sterft Emilia. En Julio sterft niet. De rest is literatuur.' Zo begint 'Bonsai', Alejandro Zambra's debuutroman. Julio en Emilia ontmoeten elkaar tijdens hun studie. De liefde bloeit op, en verbrokkelt, beetje bij beetje, totdat de relatie over is. En nadat de twee geliefden uit elkaar zijn, volgt Zambra ze tot waar je een relatie niet meer zou willen volgen als je de keuze had. De toon is helder, realistisch en brutaal. Met 'Bonsai' schreef Alejandro Zambra (1975), de wonderboy van de Chileense literatuur, een novelle die de post-Pinochet-generatie als geen ander schetst: leven en liefde zonder opsmuk, zonder heroïek, wellicht zelfs zonder romantiek. Maar de manier waarop Zambra de twee levens beschrijft, als een bonsai zo
