Laura heeft zich teruggetrokken op het Friese platteland en herbeleeft daar in flashbacks haar verblijven in Suriname. "Mijn god," had Frank uitgeroepen, haar op armlengte van zich afhoudend. "Signora, als gij mij niet geven die liefde, ik laten de leeuwen los." Zijn adem rook naar mope.Samen aten ze van de vrucht die hij achter de blokhut van Glen had geplukt."Mope," had ze gezegd, "die heb ik tijdens de eerste vakantie gegeten.Wie eens van de mope heeft geproefd, komt altijd terug.Vrouw, ja, dat zeggen wij. Van nu af aan ben ik jouw mope. Onthou dat." Er klinkt een oorverdovend gekrijs, met daar tussendoor wat klaaglijke kreten - of zijn het juist vreugdekreten? Laura kijkt op en ziet hoe een kolonie meeuwen en kauwen neerstrijkt in een iets lager gelegen weiland. De kleuren van een primitief schilderij. Zwart, wit, groen, het volle geel van boterbloemen en paardebloemen. Verder weg witte, scherp omlijnde wolken afgetekend tegen een intens blauwe lucht…
