Fervent concertbezoeker Erik Braak schrijft aan het eind van 2014, "het jaar van harder geraakt worden dan ooit", zijn traditionele eindejaarsoverzicht. Verhalen over een intiem optreden van Jeff Tweedy in een kerk in Berlijn, over de rake teksten van Huub van der Lubbe, over de belachelijk mooie liedjes van Damien Rice en Conor Oberst, over het overlijden van Luc de Vos, over de unanieme euforie tijdens een Pearl Jam-concert in een uitverkocht San Siro, en over de triomftocht van Thé Lau. Toen de toegift op papier stond, bleken de losse verhalen te zijn verworden tot een groter geheel, over de heilzame werking van muziek: Boven speelde een band en de zanger zong iets over naar huis gaan. Ik trap op de rem. Ik wil even terug naar het nu. Ik voel dat de saamhorigheid en warmte van de broers op het podium de zaal ingewaaid is. Het is nog niet helemaal het oude genieten. Het is meer een roes. Er zijn momenten dat ik niet denk aan wat er de afgelopen weken is gebeurd. Er zijn mooie
