De nostalgische schilderijen en tekenigen uit de periode 1997 - 2000 die in 'Café Aurora' zijn verzameld, vertolken Vanriets verlangen naar bevlogenheid en tonen een maatschappij die alsmaar oppervlakkiger wordt. Typerend voor het oeuvre van Jan Vanriet is zijn neiging om een eigen wereld te construeren waarin velerlei andere werelden opduiken. De schilder Vanriet monteert, schrapt, herziet. En net als een dichter is Vanriet uit op een geheel dat transparant is maar zich toch onttrekt aan een eenduidige analyse: hij is zich ervan bewust dat het beeld, als het oplettend in elkaar is gezet, zelf altijd ingewikkelder associaties uitlokt dan aanvankelijk de bedoeling was.
