Alles wat bestaat, bestaat dankzij relaties; mensen zijn verweven met elkaar, de wereld en God. Dit is de fundamentele opvatting van de invloedrijke Amerikaanse theoloog Catherine Keller (1953). Zij gaat daarmee lijnrecht in tegen een wereld waarin individualisme, isolationisme en monisme nooit ver weg lijken te zijn. In dit boek wordt haar werk en gedachtengoed besproken aan de hand van haar belangrijkste monografieën. Door haar gesprek met veel hedendaagse denkers belicht dit boek ook de brede en actuele intellectuele horizon waarbinnen haar theologie vorm krijgt. Keller legt met haar constructieve theologie grote nadruk op 'verbinding' en raakt daarmee aan een vitaal besef. Relaties en verbindingen zijn soms traumatisch en beschadigd, maar bieden vooral mogelijkheden om het leven te transformeren en weer te laten bloeien. Kellers vertrekpunt is de procestheologie, de feministische theologie en het postmoderne denken. Van daaruit ontwikkelt zij een theologie die 'onwetend' spreekt
