Dan neemt de verloskundige haar uit mijn handen. Ze weegt haar en meet haar lengte op. De resultaten noteert ze op een formulier. Daarna onderzoekt ze haar van top tot teen. Vanuit mijn bed kijk ik toe. Ik zie hoe ze een vinger op de rug van mijn dochter legt en even stilhoudt. Een fractie van een seconde, maar toch lang genoeg om mij te doen beseffen dat er iets niet in orde is. 'Wat zie je?' vraag ik. Ze wijst naar een plekje op het ruggetje. Een zacht, rozig heuveltje. Ze drukt haar wijsvinger erop. Zodra ze die weghaalt wordt het plekje blauw. De kleur van een meertje in een bos, rond het middaguur. 'Wat is dit?' vraag ik. 'Ik weet het niet,' zegt ze, terwijl ze opnieuw haar vinger op het ruggetje legt. 'Ik heb dit nog nooit gezien.' Ze pakt het formulier weer en begint te schrijven. Het is middernacht. De muren komen dichterbij, de kamer sluit ons in. 'Wat schrijf je op?' vraag ik. 'Dat ze een plekje heeft,' zegt ze. 'Wat schrijf je precies op?' vraag ik. Ze draait haar hoofd
