Een puritein was 'streng godsdienstig en moest niets hebben van werelds vermaak'. Dat is het beeld dat veel mensen hebben van de aanhangers van het puritanisme, een stroming die in de zestiende en zeventiende eeuw bestond binnen de Anglicaanse Kerk. Ze worden geassocieerd met wereldvreemd, saai of levensmoe. Oorspronkelijk waren de puriteinen dit juist niet. Ze durfden in hun tijd uit de toon te vallen en te staan voor een radicale vorm van christendom. Zij kunnen 'orthodox' genoemd worden in de reformatorische zin van het woord, maar zij schuwden niet onorthodoxe middelen te gebruiken om hun verzet tegen een tirannieke overheid en kerk te tonen. Ze waren daarom 'draads' en 'tegendraads', dat wil zeggen vroom en non-conformistisch tegelijk. Als het nodig was, weigerden puriteinen om zich aan te passen aan de heersende moraal en de verkalkende kerkelijke cultuur. Puriteinen leefden in een tijd en tijdgeest die goed te vergelijken is met onze tijd. Christenen van nu kunnen daarom veel
