Frida Vogels roman De harde kern (verschenen in drie delen in 1992-1994) was een poging om een mensenleven sluitend te beschrijven. Dit dagboek, het eerste van zestien delen, volgt datzelfde leven op de voet. Maar het vertelt een heel ander verhaal: een verhaal van dagelijkse gebeurtenissen, wisselende stemmingen, ontmoetingen, anekdotes en gesprekken, gevarieerd, inconsequent en spontaan. Hoewel dagboek en boek uit eenzelfde behoefte aan rekenschap en op grond van dezelfde feiten zijn geschreven, is er bijna geen overlap. Die ook voor Vogels zelf verrassende ontdekking bracht haar ertoe om na de publicatie van De harde kern haar dagboekschriften, naar hun aard niet voor andere ogen bestemd, tot een leesbare tekst te bewerken, voorlopig zonder andere reden of doel dan het plezier dat zij daar zelf in had. Toen het typoscript af was, gaf ze het bij haar uitgevers in bewaring. Het is op ons verzoek dat het dagboek nu wordt gepubliceerd. Het behoeft geen betoog dat het hier om een grote
