Al Galidi dacht dat zijn columns slechts zouden gaan over de wereld van de onbekende asielzoeker, die je alleen kunt kennen als je erin hebt geleefd. Toch dienen zich af en toe politieke onderwerpen aan, en soms is de roep van het geheugen of van het hart te sterk. Daarom heeft hij op de ene pagina aandacht voor de baard van Osama Bin Laden en op de andere voor een meisje op het strand aan de Waddenzee. Maar steeds weer keert hij terug naar de moeilijke situatie van politieke asielzoekers die teruggestuurd worden naar hun land terwijl dat de dood betekent; naar de economische vluchtelingen die het systeem gebruiken met toestemming van dat systeem. Soms zijn zijn woorden hard, soms warm. Hij verrast voortdurend.
