Dandys en decadenten ze zijn zo Engels als fish and chips. Het begrip decadentie voor een literaire stroming mag een Franse vondst zijn, Baudelaire en zijn navolgers keken naar de Britse eilanden voor hun bronnen. Zij verlustigden zich aan de Engelse dandys, de seksuele uitspattingen van Lord Byron en het rebelse atheïsme van Shelley. De betoverende gestalte van de Fatale Vrouw - wier neerslag in de literatuur weergaloos werd verhaald door Mario Praz - werd voor het eerst in Engeland gesignaleerd: zij was geboren uit het dichterlijk genie van Keats en de masochistische koortsdromen van Swinburne. In Dandys en decadenten wordt het bestaan blootgelegd van een opmerkelijke stroming in de Engelse cultuur en letteren van de laatste twee eeuwen. Het relaas ervan omvat een groot aantal miniportretten van gedoemde en minder gedoemde schrijvers, zoals Kingsley Amis, W.H. Auden, Max Beerbohm, John Betjeman, Christopher Isherwood, Philip Larkin, Evelyn Waugh en Oscar Wilde, maar ook van
