Dans jezelf is geschreven voor allen die zich op maatschappelijk of sociaal gebied afgewezen voelen of lijden onder een algemene onderwaardering van hun menselijk bestaan. De pijn kan ofwel uitgesproken zijn, maar ook een sluimerend onbehagen dat vaak gekoppeld is aan de kleine dingen des levens. Voor (veel) te veel mensen is het levenspad een aaneenschakeling van subtiele uitsluiting, psychische onderdrukking en een onvervuld verlangen naar oprechte liefde en erkenning. Velen leiden een leven waarmee ze innerlijk voortdurend in conflict verkeren. De gevolgen zijn navenant: stress, burn-out, overspanning, angst, woede, lichamelijke klachten: een lijdensweg. De auteur biedt de lezer een uitweg. Hij vertrekt van de vaststelling dat niet het leven zelf het probleem is, maar wel de illusie van een 'ik' met alle vormen van spanning die daar onlosmakelijk mee verbonden zijn. Eén onvervreemdbare overtuiging staat centraal: ieders aanwezigheid bezit een unieke schoonheid en is een vat vol
