Aan het begin van deze bundel verlangen drie kleine meisjes naar bescherming tegen eenzaamheid en dood. Maar eenzaamheid laat zich niet verjagen, niet door de zusjes in het kinderleven, niet door de volwassen liefde die later komt. En dan verschijnt de dood zelfs in zijn verlammendste gedaante: in het sterven van de geliefde. De vervreemding van het leven die dan haar intrede doet maakt Kreek Daey Ouwens in deze bundel op wonderlijke wijze zichtbaar. Het leven in een leeg huis, de plooi in een broek die niet meer gedragen wordt, de zinloze gang van de dagen: zelden werd verlies en gemis zo dicht op de huid gezeten.
