In 1666, zestien jaar na zijn dood in Zweden, werden de botten van René Descartes in het holst van de nacht opgegraven om, onder het toeziend oog van de Franse ambassadeur, naar Frankrijk te worden vervoerd. Dit was slechts het begin van een lange reis die de beenderen zouden maken; ze werden gestolen, aanbeden als relikwieën, bestudeerd door wetenschappers, gebruikt in spiritistische seances, maar ze stonden vooral symbool voor vernieuwing, voor de kracht van de rede. Descartes, die lange tijd in Nederland woonde, legde de basis voor het moderne denken met het ogenschijnlijk simpele zinnetje 'Ik denk, dus ik besta'.In de 350 jaar na zijn dood werden het stoffelijk overschot én de ideeën van Descartes een speelbal van de machten die onze moderne tijd hebben vormgegeven. Ze leidden tot religieuze schermutselingen in de zeventiende eeuw en tot de opkomst van democratieën, en ze spelen nog steeds een rol in de grote ideologische conflicten van vandaag.
