DE CELLO VAN MEVROUW ROZAS ‘Vind je ze niet mooi, Orfeo?’ Mevrouw Rozas klonk plots op haar hoede. ‘Jawel… ze zijn mooi, maar… ik vroeg me gewoon af wie die liedjes heeft geschreven.’ ‘Vrienden van mij’, zei ze kortaf. ‘Muzikanten met wie ik vaak samenspeelde. Maar ze zijn al jaren geleden gestorven.’ ‘Het spijt me’, zei ik. ‘Waarom? Daar kun jij niets aan doen. Integendeel, jij speelt hun muziek, en dat houdt ze nog een beetje levend’, zei mevrouw Rozas met een flauw lachje. ‘Net zoals je mijn instrument levend houdt.’ De dromerige Orfeo beleeft een moeilijke tijd. Zijn vader is weg, zijn moeder heeft verdriet, en op school wordt hij gepest. Hij vlucht in zijn eigen wereld, waar geluid centraal staat. Geluiden die hem raken, noteert hij in een boekje. Op een dag ontmoet hij de oude mevrouw Rozas. De klank van haar cello fascineert hem. Hij is dan ook verrukt als ze aanbiedt hem celloles
