De eenzaamheid van de egel is een heel bijzonder. In de eerste plaats al omdat de egel er zelf voor kiest. Hij is druk in de weer om vooral toch maar nog eenzamer te worden. Nachten ligt hij wakker van het bedenken van nieuwe strategieën. Op zijn verjaardag maakt hij duidelijk dat hij niemand wenst te zien. Hij raakt zo geobsedeerd dat hij dieren die hij in het bos tegenkomt - slechts toevallig in het voorbijgaan! - alleen nog maar over eenzaamheid hoort praten, of ruziën, of vechten. Het wordt steeds stiller om hem heen, ijzig stil op het laatst. Dan geeft hij een brief aan de wind mee:Dieren,Zijn jullie mij vergeten?Ik besta nog.De egel
