De jonge Cassandra reist van Canada naar België om daar de overblijfselen van de dodenakkers van de Eerste Wereldoorlog te schilderen. Jarenlang zwerft ze door het eenzame, verwoeste land dat haar doet denken aan het gezin waarin ze opgroeide. Als jong stel vluchtten haar ouders naar Canada om daar hun verboden relatie voort te zetten. Eenmaal daar liet haar vader zijn vrouw en kind in de steek en klampte zich vast aan een illusie: goud vinden in het barre noorden. Haar moeder trok zich terug in haar kelder en liet de zorg voor het gezin aan Cassandra over. Pijnlijk trefzeker legt Johanna Spaey de eenzaamheid bloot van mensen die niet bij machte zijn het leven te temmen.
