Over de cultuurgeschiedenis van de ezel en zijn bastaarden. De ezel is lui, koppig, dom en komt alleen met stokslagen in actie .... De ezel is slim, taai en meegaand, kent zijn eigen grenzen, vlucht niet voor gevaar, leeft op een schraal dieet en is al millennia lang 's mens lastdrager en rijdier. De ezel is "vriend van jong en oud, van de beek en de vlinder, van de zon en de hond, van de bloem en de maan, geduldig en bedachtzaam, weemoedig en beminnelijk, de Marcus Aurelius van de velden ......", aldus de Spaanse dichter Jiménez. Ezel & mens – een combinatie van duizenden jaren, maar de mens waardeerde en waardeert de ezel lang niet altijd voldoende. Sinds mensenheugenis nemen ezels en hun bastaarden met weinig en vaak slecht voedsel genoegen: ze zijn lastdieren, trekken wagens, werken op het land en worden door mensen bereden. Is de vlakte het terrein voor paarden, ezels staan stevig op hun benen en lopen makkelijk door ruig gebied, over bergen en langs smalle paadjes. Ezels
