Foks hat in lang en lokkich libben hân, mar no is er wurch. Hy sjocht noch ien kear nei syn dierbere bosk en docht syn eagen ticht. Foks falt yn 'e sliep. Foar altyd. De oare bisten yn it bosk misse harren leave freon. Lokkich ha se elkoar, en net te ferjitten, harren oantinkens.
