Pieter Corneliszoon Hooft (1581-1647) gold in zijn eigen tijd als ‘het hoofd’ van de Nederlandse dichters. De woordspeling lag voor de hand, maar er was ook werkelijk reden om Hooft als dichter te eren: hij was een van grootste vernieuwers van de poëzie en het toneel van zijn tijd. Zijn hele leven experimenteerde hij met de taal. Niemand schreef zulke prachtige liefdesgedichten als Hooft, en wie een bondige, pakkende tekst nodig had voor op een monument of een bij afbeelding, kon ook bij hem terecht. Verder was hij onbetwist een van de beste lieddichters van de zeventiende eeuw, de schrijver van enkele ‘meezingers’ die een eeuw lang populair zouden blijven. Lezers van Hooft worden altijd weer getroffen door de geheel eigen toon van zijn poëzie, die ook herkenbaar blijft als hij de nieuwste literaire modes volgde. Voor het eerst sinds 1899 zijn nu al Hoofts Nederlandse gedichten verzameld en becommentarieerd. Elk gedicht is voorzien van een korte samenvatting met
