De schilder James Ensor (1860-1949) heeft het zijn biografen niet gemakkelijk gemaakt. Hij heeft zo veel legenden over zichzelf de wereld ingestuurd dat het nauwelijks doenbaar is realiteit van fictie te onderscheiden. Was Ensor een pathologische leugenaar? Of waren zijn zelfverzonnen levensverhalen een romantische manier om zich te beschermen tegen de jarenlange miskenning van zijn uitzonderlijk talent en de vaak troosteloze en eentonige werkelijkheid van zijn ouderlijk huis? Ensor heeft de bronnen van zijn beeldmateriaal altijd geheim gehouden, vooral met betrekking tot het satanische karakter van veel van zijn schilderijen, etsen en tekeningen.
