In De getto's van Hitler schetst Gustavo Corni een beeld van het leven in de getto's, dat in het teken stond van honger en ziekte, van razzia's en dwangarbeid, van overbevolking en terreur. Meestal lieten de Duitsers het bestuur van deze voorportalenv an de dood over aan een Joodse Raad, en de ordehandhaving aan een Joodse politiemacht. Hoe gingen deze bestuurders om met hun verantwoordeijkheid? Hoe konden ze beslissingen nemenen die vaak duizenden van hun medemensen een wisse dood in dreven? Corni schetst, met gebruikmaking van talloze, vaak nog onbekende dagboeken en herinneringen, een uiterst levendig en schrijend beeld van het dagelijkse leven in de getto's. Er zijn veel persoonlijke documenten uit de getto's bewaard gebleven, opvallend vaak geschreven door vrouwen. Schrijven was in deze omstandigheden vaak een teken van verzet, een ultieme poging om nog een laatste restant van menselijke waardigheid te behouden in een door en door ontmenselijkte omgeving. 'Dagboeken en
