De ik-figuur van deze roman ambieert maar één ding: zichzelf kennen en dat het liefst langs boeddhistische weg. Daarom doet hij zijn best de waan van de dag te negeren. Afgunstig kijkt hij naar het leven van zijn grote voorbeeld, de kluizenaar Milarepa, die in een rotshol op het dak van de wereld woonde, omringd door de besneeuwde bergtoppen. Maar Milarpa had gemakkelijk praten: die had geen vrouw en kinderen, en waarschijnlijk ook geen vaste maandlasten.
