Er is vaak geopperd dat de Nederlandse politiek geen literaire ader zou hebben. Daarbij wordt met een zekere jaloezie gekeken naar buitenlanden als Tsjechië, waar nog niet zo lang geleden een toneelschrijver (Havel) aan het bewind stond. Of naar Frankrijk, waar een president (Pompidou) poëziebloemlezingen samenstelde en een premier (De Villepin) zelf verzen schreef. De Senegalese president Senghor was in zijn tijd een van de belangrijkste Afrikaanse dichters. Zelfs Saddam Hoessein en Khadaffi en Karadzic schrijven in hun vrije (en gevangen) tijd romans of gedichten.De Haagse Helicon laat zien dat Nederlandse staatslieden en politici wel degelijk hun partij meeblazen in de Poëtische Volkerenbond. Het is even zoeken in ministeriële speeches, stenografische Kamer- en commissieverslagen. Maar dan vindt men ze toch in overvloed: de uitingen van troostende lyriek, de wijze haiku, de poésie pure, de ironische levensles. Soms een beetje verborgen, elders zo voor het grijpen.Robert
