Dmitri Danilov: De horizontale stand Niet voor niets haalde deze 'roman' de shortlist van de Grote-Boekprijs. Als door het oog van de camera registreert Danilov het leven van de mens, van die in zijn omgeving, van hemzelf. Er gebeurt van alles, maar er verandert niets, zoals het motto stelt. Elke dag verloopt van 'het ontwaken', vroeg of laat, monter of niet, tot het 'innemen van de horizontale stand, het verzinken in de slaap', laat of nog later. Onderwijl wordt gereisd en geleefd. Dmitri Danilov beschrijft op bedwelmende wijze het leven van de mens, de Russische mens van nu, de mens die hij toevallig zelf is. Hij beschrijft deze consequent als een soort hij, als een of de ander. Niet 'Ik ging naar de kerk om te biechten', nee: 'De gang naar de kerk en het doen van de biecht', bij wijze van spreken. Maar o, wat gaat er een emotie schuil achter deze schijnbaar gevoelloos geobjectiveerd trivialia! Is dit een roman? Weet ik het!? Ja, toch wel, denk ik. Het is de sage van het jaar 2010,
