Permanent begaan als Nietzsche was met de verwarrende complexiteit van de levende ervaring, is hij vanzelf uitgegroeid tot de meest voldragene en dus belangrijkste aller aforisten. Stoot men op een van Nietzsches lesolute uitspraken, dan komt het er steeds op elders in zijn boek te gaan bladeren, of zelfs in een ander van zijn boeken, ten einde op zoek te gaan naar een ánder aforisme dat het vorige radicaal tegenspreekt. Niets wordt daardoor zozeer gediend als wat we de 'waarheid' noemen. Die blijkt dan geen enkelvoudige uitspraak over iets te zijn, maar de flits van inzicht die ons te beurt valt, wanneer men tegengestelde 'waarheden' op elkaar loslaat. Dit ingebouwd catastrofisme is de kern zélf van Nietzsches gedachtengoed. Onszelf daar voortdurend op attent maken, is dan ook dé manier om Nietzsche te lezen. Met als bonus, de meest tonische aller gemoedservaringen: de bevrijdende lach.
