<em>‘Prachtdoelpunt, Jop!’ prees Joppes oudste en trouwste supporter hem. ‘En weer een heel goede pas van jou, Rachid!’ < >‘Nou, ik had bij de rust niet gedacht dat we het zo gemakkelijk zouden halen’, blies Joppe. < >‘Ik wel’, zei Daan, die zijn doel had verlaten om de goaltjesdief te feliciteren met zijn hattrick. < >De eerste helft was geëindigd op 2-2. Twee kopbaldoelpunten van de lange Rachid. < >‘Wie er scoort is niet van belang’, zei Teut altijd. Maar Joppe dacht daar anders over. Zelf scoren vond hij het leukste wat er bestond. Het gaf hem telkens weer dat onbeschrijflijk zalige gevoel. Alsof hij van de aarde loskwam en licht als een veertje over het veld zweefde. Hij droomde er elke nacht van. Zelfs overdag. Bovendien was dit niet alleen maar een toernooi voor het Provinciaal Kampioenschap. < >Er was ook een trofee voor de topscorer. Die stond in Joppes dromen al heerlijk op
