Middelnederlandse fabels zijn soms kort en bondig, soms lang en breedsprakig. Sommige fabels zijn scherp en spottend van toon, andere juist mild en meelevend. Maar wat vrijwel alle fabels met elkaar gemeen hebben, is de genadeloze tentoonspreiding van menselijke ondeugden. Ongebreidelde hebzucht, vraatzucht, praalzucht, domheid, luiheid en wellust: niets blijft de lezer bespaard. Er wordt een bonte stoet van wezens opgevoerd om het gevecht tussen het goede en het kwade aan te gaan, waarbij het kwade maar al te vaak overwint.De oudste bewaard gebleven Middelnederlandse fabelverzameling is de Esopet, een bewerking van Phaedrus' Aesopische fabels. Na de Esopet lijkt in de Lage Landen de belangstelling voor fabels nagenoeg te verdwijnen. Pas tegen het einde van de vijftiende eeuw komt het genre weer tot bloei. Dan verschijnen, tamelijk snel achter elkaar, verschillende grote fabelverzamelingen in druk, zoals Parabelen van Cyrillus (1481), Twispraec der creaturen (1485) en Die historien
