Wie een tekst van belang aandachtig leest, raakt in gesprek. Met de auteur van het geschrevene, jawel, maar eigenlijk directer nog: met die tekst zelf. Dat is bij poëzie heel duidelijk, want het gedicht staat voor ons als een taalgestalte, een verschijning met een eigen stem. Het gedicht wil spreken ... en soms zegt het meer dan de dichter die het opschreef zelf besefte. Hoe meer een geschrift literatuur is, des te meer treedt het zelfstandig op. Een redenering blijft onder het beslag en onder het gezag van degene die haar bedacht en onder woorden bracht, maar echte literatuur preekt voor zichzelf. Dat was nu net wat de auteur zo boeide bij dat vierde evangelie, van die overrompelende inzet af. En al lezende raakte hij in twistgesprek bijna, met die tekst, dat gedicht, dat verhaal. Maar lezen kan hij het beste met de pen in de hand, aantekeningen makend: Notities bij Johannes. Vooral bij het begin, bij die proloog, die eerste hoofdstukken waarin het allemaal al staat waar het over
