Henk van der Ent veegt de vloer aan met de schijnzekerheden waar mensen achter schuilen. Het enige wat de mens kan doen is 'hier ben ik' zeggen tegen de werkelijkheid, die daardoor een dragende werkelijkheid wordt.Geloof, bezit en veiligheid, liturgie en kunst, taal en schoonheid, cultuur en activisme – niets van dit alles geeft grond onder de voeten. Toch neemt Van der Ent een optimistisch standpunt in: de afwezigheid van zekerheid is een bron van moed; hoewel het leven voortdurend verstoord wordt, is het een feest.Zijn vlijmscherpe betoog krijgt de vorm van een reisverhaal. Een reiziger strandt op een luchthaven. Hoe moet hij zijn reis vervolgen? Welke platforms moet hij links laten liggen? Hoe bereikt hij de stad zonder zekerheden, waar de bewoners de moed hebben 'hier ben ik' te zeggen? Een gids geeft hem raad.Een polemisch boek voor ex-gelovigen die zich ergeren aan spiritueel geklets, maar ook niets zien in een zuiver verstandelijke levensbeschouwing.Henk van der Ent (1939)
