Een groepsreis, Lex kan het niet denken zonder er een vies gezicht bij te trekken. Tot ze beseft dat ze evengoed samen met Titia op vakantie zal zijn. Dat zij tweeën niets met die andere mensen te maken hoeven te hebben, zoals ze in wezen zijn opgegroeid: niets met wie dan ook te maken. De enige bestendige factoren in Lex' leven zijn haar zus Titia, haar ouders en, in zekere zin, haar broer Sander. Lex wil alles voor Titia doen: slangengif uitzuigen, aanranders de ogen uitkrabben, voedsel uit eigen mond sparen, indien nodig zelfs de wol voor een breiwerk ophouden. Dus is het vanzelfsprekend dat ze met haar mee op vakantie gaat, al is het naar Nepal, en al betreft het een groepsreis. Lex zal Titia veilig door al het vreemde loodsen, haar ongeschonden weer bij man en dochtertje afleveren, en ervoor zorgen dat ze op tijd terug zullen zijn voor de beladen verjaardag van hun broer. Zoals het een goede zus betaamt. Want is dit niet Lex' taak, geboorteplicht, ja, zelfs haar bestaansrecht?
