Wie it al net in mystearje dat der minsken wiene dy't perfoarst meters djip ûnder de seespegel libje woene? Hjir wie de sâlte azem fan dat allesferneatigjende meunster by westerstoarm te rûken, sels tre hearren; de deadzjende see, dy't by steat wie it resultaat fan jierrenlang bodzjen yn ien springfloed fuort te spielen. Wa't yn dit leechlân oer;ibje woe, moast opwoeksen wêze tsjin in ivige fochtigens, klammens, dampens en wiette; wa't hjir in bestean opbouwe woe, moast bealgje salang de dei en de lea it talieten; wa't him hjir net troch in dyktrochbraak ferrifelje litte woe, koe mar better sliependewei ien skonk oer de bêdsplanke hingje litte, om't it boezemwetter samar oan de doarskrukken ta stean koe. Dit wie it polderlân dat faker as ien kear troch it seewetter besprongen waard. Hjier hiene de hjerringen al yn de reinwettersbak swommen. Wa't him hjir in dak boppe de holle wist, moast him behelpe op plakken mei nammen as de Grutte Hel, Reade Hel en Lytse Hel. En wa't him oer
