Het leven is een droevige aangelegenheid: de meeste van onze plannen monden uit in teleurstelling; we worden voortdurend geconfronteerd met ziekte en dood; en steun van anderen is juist niet te vinden wanneer je die nodig hebt. Er is weinig dat ons lot verlicht en ons behoedt voor een permanente toestand van zwaarmoedigheid. Of toch niet? Is het leven juist vol kansen en uitdagingen? Stelt het je voor de voortdurende opdracht jezelf met goede moed opnieuw uit te vinden, je te ontwikkelen, iets te betekenen voor jezelf en voor anderen? Is er wel degelijk zin aan ons bestaan te geven?
