Plotseling komt er vanuit het schilderij een windvlaag naar de kinderen toe waaien. En met die wind komen ook de geluiden mee. Het slaan van de golven tegen de zijkanten van het schip, het klotsen van water en het onafgebroken gebulder van de wind en de zee. Een reusachtige golf zout water plenst pardoes door de lijst van het schilderij heen, zodat ze kletsnat worden en naar adem snakken. Het lijkt alsof ze kleiner worden of misschien is het schilderij wel groter geworden. Een blauwe golf sleurt hen de zee in...en dan worden ze gered door de bemanning van het drakeschip. Lucy, Edmund en hun vervelende neefje Eustaas staan te bibberen in hun natte kleren, als er een jongen naar hen toekomt, die een paar jaar ouder lijkt dan zijzelf. Caspian, roept Lucy. En het is inderdaad Caspian, de jongen die ze bij hun vorige bezoek aan Narnia op de troon hebben geholpen, en die nu koning is van dat land. Hij vaart op het prachtige schip De dageraad naar de onbekende Zeeën in het Oosten, voorbij de
