‘(…) woorden uit verhalen en gesprekken vochten om een plaats onder haar gehemelte, op haar tong, maar de vrouw sprak niet een specht hamerde plechtig op de leuning van de brug tot zijn snavel brak en een andere specht verscheen die ook geen snavel had’ Wie is de vrouw in ‘De tere bloemen van het verstand?’ Steeds opnieuw begint zij aan haar mythische tocht over een brug, waarbij mensen, dieren en emoties figureren in een buitengewone en tegelijk alledaagse omgeving. Synchroon met de reis van de vrouw volgen we haar gedachten: herinneringen, dromen, beschrijvingen van voorbije jaren. Hoe scherper het beeld wordt van de vrouw op de brug, hoe verder zij zelf lijkt weg te drijven uit het hier en nu, tot ‘ook de nachten verdwijnen’. Leffring weet melancholie te mengen met humor, nuchterheid met magie, berusting met verzet en dat alles in een heldere, melodieuze taal. Over Leffrings debuut ‘Om je schouders hang ik de nachten’ (2015): ‘Leffrings taal is licht, ritmisch,
