'Mocht mijn stem in uw oren vervagen en mijn liefde uit uw herinnering verdwijnen, dan kom ik terug en zal ik spreken met een rijker hart… Ja, ik keer weer met het tij… Zo er enige waarheid in mijn woorden schuilt, zal die zich openbaren met een klaarder stem en in woorden die uw gedachten meer eigen zijn… Als deze dag niet de vervulling heeft gebracht van uw behoeften en mijn liefde, laat hij dan een belofte inhouden voor een volgende keer… Weet dus dat ik uit de grotere stilte wederkeer… Heel even slechts, één ogenblik van rusten op de wind, en een andere vrouw draagt mij in haar schoot.' Deze regels komen uit het slothoofdstuk van 'De profeet' van Kahlil Gibran. In 'De terugkeer van de profeet' lost Gibrans achterneef Hajjar (1950) die belofte in.
