Het is alweer vijfentwintig jaar geleden, maar er gaat geen dag voorbij of er wordt wel over geschreven of gesproken: het kabinet-Den Uyl (1973-1977). Verbazingwekkend is dat niet want we hebben het hier over het meest linkse, het meest gepolariseerde en het meest controversiële kabinet van na de oorlog. Nog steeds lokt dit kabinet hartstochtelijke debatten uit. Voorstanders prijzen het idealisme van de ministersploeg en de oprechte betrokkenheid met de samenleving; tegenstanders worden niet moe te wijzen op de aanmatigende hervormingsdrift en de drammerigheid van de toenmalige bewindslieden. Maar wat men er ook van denkt: het kabinet-Den Uyl laat niemand onverschillig. Dit eigenzinnige kabinet lijkt in niets op hedendaagse kabinetten. Was er destijds sprake van polarisatie, links tegen rechts en politieke strijd in de huiskamers, nu heerst de absolute depolarisatie, met links en rechts in één regering en een politiek van bestuurders voor bestuurders. De auteurs hebben uitvoerige
